Εντοπισμός & καταγραφή της ενιαίας πεζοπορικής διαδρομής διάσχισης Δελφοί - Άμφισσα
Τον περασμένο μήνα ολοκληρώθηκε η διάνοιξη & τελική καταγραφή για τη δασοτεχνική μελέτη των διαδρομών που εντάσσουν τους Δελφούς στην ενιαία γραμμή διάσχισης της οροσειράς της Πίνδου, συνδέοντας την εμβληματική αυτή τοποθεσία με τον αρχαίο ελαιώνα της Άμφισσας και τον επιβλητικό όγκο της Γκιώνας.
Ήταν μια δοκιμασία για εμάς να εντοπίσουμε τις παμπάλαιες στράτες που με τη συρραφή τους ολοκληρώνουν ένα αξιόλογο ημερήσιο πεζοπορικό τμήμα διάσχισης που δύναται να μεταφέρει τον περιηγητή από τους Δελφούς στην Άμφισσα και αντιστρόφως.
Παρότι οριοθετούμε την απόληξη της οροσειράς στους πρόποδες νότια της Γκιώνας, οι Δελφοί δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη χάραξη της διαδρομής για πολλούς και διάφορους λόγους.
<<Σε αυτόν τον τόπο, τον εξαιρετικά βαλμένο στα άνυδρα και ξερά βράχια του Παρνασσού στέκουν τα μνημεία μας και αποτελούν σημείο συνάντησης του ελληνισμού και της οικουμένης. Από αυτόν τον τόπο και εμείς σαν περιηγητές μιας άλλης εποχής καταστρώνουμε τα σχέδια μας για το άνοιγμα ενός νέου δρόμου, ενός νέου μονοπατιού, βασισμένο στα παλιά ίχνη και την βαριά ιστορία τους, που θα φέρει κοντά με τον πιο άμεσο τρόπο την Ελλάδα με τους ξεχασμένους ορεινούς όγκους της.
Τόπος λατρείας της θεάς Γης, μα και της μουσικής, η δελφική φλόγα πάντα θα σιγοκαίει στις ψυχές των ρομαντικών περιπατητών της σκέψης. Από τους ευρωπαίους ερευνητές του 19ου αιώνα που με τις σημειώσεις του Παυσανία αναζητούσαν να ανακαλύψουν τους χαμένους «θησαυρούς» της ελληνικής γης, μέχρι τον Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ που οραματίστηκαν μια σύγχρονη αναβίωση των πάντα ζωντανών και επίκαιρων πανανθρώπινων αξιών του ελληνικού πολιτισμού, οι Δελφοί δεν θα μπορούσε παρά να αποτελούν και σημειολογικά το σημείο αφετηρίας ή τερματισμού του ενιαίου μονοπατιού διάσχισης της ορεινής ραχοκοκαλιάς της χώρας.
Μια νέα Αμφικτυονία που θα ενώσει τις κοινότητες της Πίνδου, θα διατηρεί τις παραδόσεις και την ετερότητα τους και θα τις συνδέει στο σήμερα με ένα βιώσιμο, οικολογικό τρόπο. Η αποστολή αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη και η υλοποίηση του σχεδίου διατήρησης και ανάδειξης των παμπάλαιων μονοπατιών φαντάζει αδύνατη. Όπως και τότε που τα αρχαιολογικά ευρήματα ήταν σκεπασμένα από ένα ολόκληρο χωριό, αφού η αξία τους δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτή, έτσι και σήμερα οι άγνωστες σε όλους μας διαδρομές που εξυπηρετούσαν την διέλευση πεζών και ζώων για αιώνες έχουν για πρώτη φορά κλείσει, αφού τις έχουν αντικαταστήσει οι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι μιας και στις μέρες μας καθώς φαίνεται δίνεται μεγαλύτερη σημασία στο εύκολο, το γρήγορο και το έτοιμο σε όλους τους τομείς της ζωής μας.>>
Αποτελεί χρέος η ανάνηψη αυτών των μονοπατιών που θα γίνουν η αφορμή για να πάρει σάρκα και οστά μιαν άλλη εκδοχή αξιοποίησης των βουνών, πιο ήπια και ανθρώπινη για τους λιγοστούς εναπομείναντες κατοίκους των ορεινών περιοχών και αρκετά ωφέλιμη στο κοινωνικό σύνολο. Μια πολιτισμική διαδρομή που «διψασμένοι» πεζοπόροι θα περπατούν και θα ξαποσταίνουν σε λίθινες πεζούλες και ξωκλήσια, θα πίνουν γάργαρο νερό από καθάριες πηγές, θα ανακαλύπτουν ξεχασμένα ήθη και έθιμα που χάνονται στους αιώνες ,θα χορεύουν παραδοσιακούς χορούς και θα τραγουδούν τα τραγούδια μιας Ελλάδας ελεύθερης και χαμένης σε έναν άλλο χωροχρόνο που πασχίζει, κι όμως καταφέρνει να παραμένει ζωντανή.
