Εθελοντισμός στα μονοπάτια της Πίνδου.
Πλέον συμπληρώθηκε μια δεκαετία εθελοντικών δράσεων σε διάσπαρτα σημεία της μεγάλης μας οροσειράς. Δέκα ευλογημένα χρόνια, με συγκινήσεις και πολλούς νέους φίλους! Στις δράσεις συμμετείχαν συνολικά εκατοντάδες φίλοι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας, που βοήθησαν σημαντικά για να επαναφέρουμε στη ζωή ξεχασμένες στράτες της Πίνδου. Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός για εμάς και πριν συνεχίσουμε με ανοιχτές προσκλήσεις για τις δράσεις του νέου έτους, σκεφτήκαμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας για τον εθελοντισμό, καθώς οι πράξεις αλληλεγγύης είναι απαραίτητο να υπάρχουν και να διαδίδονται.
Μπορούμε να πούμε με μεγάλη σιγουριά, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή στην ψυχή ενός ανθρώπου από την ικανοποίηση, που λαμβάνει προσφέροντας στο σύνολο.
Εδώ είναι η απάντηση σε όποιον απορεί για την τάση του ανθρώπου να προσφέρει με ανιδιοτέλεια για ένα κοινό σκοπό.
Συνήθως τα κίνητρα του εθελοντή είναι ταπεινά. Άλλοτε η ανάγκη για συλλογική δίκαιη διαχείριση μιας ιδέας, άλλοτε η απλή περιέργεια.
Παρόλα αυτά ο εθελοντισμός είναι μια σπουδαία ενέργεια, που θα έπρεπε να διδάσκεται εντατικά στα σχολεία ως θεμελιώδη αντίληψη και να ευεργετεί την κοινωνία, βοηθώντας όλους μας να αλληλεπιδρούμε θετικά σε πολλαπλά επίπεδα, συλλογής γνώσεων και αλληλοεξυπηρέτησης.
Η συμμετοχική διαδικασία σε εθελοντικές προσκλήσεις και προκλήσεις, είναι κάτι το υγειές και μόνο αν βρεθείς στην μέση μιας φιλότιμης προσπάθειας, παρέα με συνανθρώπους σου μπορείς να αισθανθείς τα άμεσα ανταποδοτικά ωφέλη και το επίπεδο της προσφοράς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι θα υπήρχε τρόπος να παρευρεθούν στη προσπάθεια τρίτων, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ξοδέψουν χρόνο και πολλές φορές χρήματα, προκειμένου να βοηθήσουν ένα σκοπό.
Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού ακολουθεί ατομικούς στόχους και υποχρεώσεις με υψηλές απαιτήσεις, έχοντας περιορισμένο χρόνο και δυνατότητες για να ασχοληθούν πιο ενεργά με τον εθελοντισμό.
Άλλοι πάλι όχι και τόσο, είτε λόγω καταλληλότερων προϋποθέσεων, είτε γιατί το αίσθημα της ευθύνης κυριαρχεί και αψηφά την κατεστημένη λογική, αναλαμβάνοντας πιο εύκολα τέτοιους ρόλους.
Ο εθελοντισμός ωστόσο διαδίδεται και καταφέρνει να φέρνει ανθρώπους με κοινές ανησυχίες κοντά σε κοινούς στόχους κι αυτό είναι ένα επίτευγμα στις μέρες μας, αν αναλογιστούμε πόσο έχει απομακρυνθεί ο σύγχρονος άνθρωπος από την ιδέα, πως το ίδιο του το είδος μπορεί να πράξει κάτι αξιόπιστο και χρήσιμο, με ανιδιοτέλεια και μάλιστα χωρίς χρηματική αμοιβή.
Ένα είναι βέβαιο πως ο εθελοντισμός ανεξάρτητα το ύφος και το μέγεθος της προσφοράς, μας κάνει καλύτερους άνθρωπους και αφήνει ένα καλό αποτύπωμα στην κοινωνία. Δεν θα έπρεπε να είναι ρόλος λίγων ρομαντικών, διότι είναι μια ανθρώπινη συμμετοχική πράξη, μια καλή και συμπονετική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε καλή κινητοποίηση πολιτών, που έχει την τάση να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο όλων μας.
Από τη στιγμή που η ύπαιθρος έχασε τον πληθυσμό της και ο πρωτογενής τομέας δέχτηκε ένα τόσο σοβαρό και δύσκολα αναστρέψιμο πλήγμα, ο εθελοντισμός για τη συντήρηση των ορεινών μονοπατιών σύνδεσης οικισμών-περιοχών στις μέρες μας κατατάσσεται στην κατηγορία της "έκτακτης ανάγκης", καθώς δεν έχει υπάρξει μέριμνα για δεκαετίες και χάνονται ιστορικές διαδρομές του τόπου μας, συνεπώς γινόμαστε πολιτισμικά φτωχότεροι με ελάχιστες επιλογές πεζοπορικής περιήγησης.
Η χρήση των μονοπατιών τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξε, ιδιαιτέρως από το 80΄και μετά. Πέρασε δυστυχώς από το στάδιο της μετάβασης, που έφερε η ερήμωση της υπαίθρου και όσο κι αν το έχουμε ανάγκη, φαντάζει αδύνατο τα άλλοτε πολυσύχναστα μονοπάτια να ξαναγεμίσουν από δραστήριους χωρικούς, εμπόρους και κοπάδια που βόσκουν στο ντορό τους συντηρώντας τα.
Η ενέργειες εθελοντισμού για να κρατήσουμε ζωντανά τα ορεινά μονοπάτια, είναι κάτι παραπάνω από μια δράση στη φύση, από μια εκδρομή με φίλους και ένα όμορφο κίνητρο για κοινωνικοποίηση. Είναι κοινωνική ευθύνη και μας αφορά όλους, ασχέτου θέσης και καταγωγής.
Τα μονοπάτια δεν κάνουν προτιμήσεις, μας υποδέχονται όλους, δεν έχουν χρώμα ή φρόνιμα, αλλά ούτε απεριόριστο χρόνο ζωής αν δεν τύχουν συχνής χρήσης και κατάλληλης φροντίδας.
Όλοι κάπου και για κάποιο λόγο χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε ένα μονοπάτι στη διάρκεια της ζωής μας.
Οι γηραιότεροι μαρτυρούν τη χρήση μονοπατιών μέσα στις πόλεις, μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Παραμένει γεγονός η αόριστη κατάσταση, που επικρατεί νομοθετικά γύρω από τη διατήρηση και πλέον χρήση των μονοπατιών κι αν θέλουμε να τα έχουμε θα πρέπει να τα συντηρούμε και να τα αναδεικνύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς πλέον δεν αποτελούν τη δημόσια οδό για τις ζωτικές λειτουργίες μιας κοινότητας, αλλά μέσο εκπαίδευσης και αναψυχής για επισκέπτες που έρχονται από το αστικό περιβάλλον.
Η άμεση μετάδοση βασικών πληροφοριών από τη φύση προς τον άνθρωπο συμβαίνει μέσα από την εξερεύνηση της, ερμηνεύοντας την απλότητα, αλλά και την πολυπλοκότητα του οικοσυστήματος που ανήκουμε και συμπληρώνουμε.
Δίχως τα μονοπάτια οι δυνατότητες πρόσβασης για το μέσο άνθρωπο στη φύση, είναι περιορισμένες και αυτό δεν βοηθά στην εξέλιξη της σχέσης του με αυτή.
Η συμμετοχή στη συντήρηση και η καλή χρήση των μονοπατιών είναι δώρα, που οφείλουμε να κάνουμε στον εαυτό μας, αναβαθμίζοντας σε κάθε ευκαιρία τη δυνατότητα καλής επικοινωνίας με το σύνολο μέσα από έναν υγειή και επιμορφωτικό τρόπο ζωής.
Το πνεύμα του εθελοντισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης, υπάρχει και βρίσκεται μέσα μας.
Μπορεί να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να δράσουμε, ίσως το θάβουμε, ίσως δεν το έχουμε καταλάβει, όμως υπάρχει!
φιλικά, Αποστόλης Τσιμπανάκος