Τα Βουνά Σιωπούν.
Βρεθήκαμε πάνω στα βουνά να ξαποστάσουμε, να βάλουμε μια άνω τελεία στις αστικές μας συνήθειες.
Σ αυτά τα βουνά κατοικούμε, εδώ πάνω πλέον διδασκόμαστε και εξελισσόμαστε μέρα με τη μέρα. Διορθώνουμε όσα μάθαμε λάθος και κάνουμε προσπάθειες να σταθούμε αντάξιοι μαθητές στο μεγάλο σχολείο της Φύσης.
Με το δροσερό αεράκι της αυγής και σα ξεπροβάλλει ο ήλιος απ` τις ράχες τους αγαλιάζουμε και σχεδιάζουμε τη μέρα. Ευλογημένοι θεατές μπρος την ελπίδα που γεννά η καθημερινότητα κοντά τους, μάθαμε να τα αισθανόμαστε, αλλά και να ανησυχούμε για αυτά.
Αυτά όμως σιωπούν, μας μιλούν με νοήματα.. Αρκούνται στην ησυχία τους, το ίδιο τα ζωντανά και τα αερικά που κατοικούν ανάμεσα τους. Τον τελευταίο καιρό κινδυνεύουν πιο πολύ από ποτέ τα άδολα βουνά, σείονται σα να ανησυχούν κι αυτά που ερημώνουν και έπεσαν στα άπληστα χέρια.. Πως να σταθείς απέναντι τους να ανταποδόσεις την παρηγοριά, που αυτά σου προσφέρουν και μόνον στη θέα τους; Είναι χρέος μας να τα φροντίζουμε για να τα βλέπουμε περήφανα & αμόλυντα, να τα καμαρώνουμε. Να πηγαίνουμε κοντά τους και να νιώθουμε το σπίτι μας, να ξαλαφρώνουμε.
Ερωτευμένοι με τα κάλλη τους, εθελοτυφλούμε στα ξεσπάσματα τους και τις δυσκολίες και λιώνουμε σαν το κεράκι μπρος στην γαλήνια θέα τους ελπίζοντας πως θα μας θρέφουν για πάντα αυτές οι καθάριες εικόνες!
Θεωρούμε πως με την παραμονή στο βουνό και τις επίμονες ενέργειες εντοπισμού κι ανάσυρσης ξεχασμένων στο χρόνο διαδρομών διαβίωσης, θα κρατήσουμε έστω και κάτι ζωντανό να μας θυμίζει πως υπήρξαμε πάνω σ αυτό, επιβιώσαμε και συνεχίσαμε να διατηρούμε τον όποιο πολιτισμό μας απέμεινε στις μέρες μας.
Ίσως έχουμε ανάγκη να μας μιλήσουν τα βουνά, να μάθουμε όσα έχουν μας πουν.
Θα μας λέγανε ένα σωρό ιστορίες και θρύλους που ξεχάσαμε να αγαπάμε και να τιμούμε. Ας μας έλεγαν κι ένα παραμύθι να αποκοιμηθούμε γλυκά και να ξυπνήσουμε στην ψυχοτροφούσα αγκαλιά τους!
Είναι η ώρα να ανακτήσουμε πάση θυσία τα ένστικτά αυτοπροσδιορισμού της ανθρώπινης υπόστασης πάνω στη Γη για να αντιληφθούμε και να προστατέψουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο το ξεχωριστό αυτό οικοσύστημα που μας θρέφει και μας κρατά ζωντανούς να κάνουμε όνειρα.
Στις μέρες μας έχουμε χάσει την ικανότητα να διεκδηκούμε και να ερμηνεύουμε τα εδάφη ως πεδία αυτάρκειας. Δίχως να το καταλαβαίνουμε υποβαθμίσαμε τον πρωτογενή τομέα και φτάσαμε να ελπίζουμε σε τουριστικά μοντέλα που θα βγάλουν κάποιες περιοχές από τη λήθη, ενώ παράλληλα εκατοντάδες ακατάσχετες παρεμβάσεις καταστρέφουν το παρθένο φυσικό περιβάλλον με πρόσχημα την προώθηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Προς την αλόγιστη εκμετάλευση των λίγων ασυνείδητων επενδυτών, αποκτήσαμε "πράσινες ιδέες" και λογιών πρόσχερα κατασκευάσματα, όπως αιολικά πάρκα, φράγματα, γιγαντιαίες τουριστικές εγκαταστάσεις, μεταλλεία, χωματερές και άλλες οικολογικές συμφορές με τραγικά βλαβερές συνέπειες για το οικοσύστημα και τους φιλήσυχους κατοίκους κάθε περιοχής, που διατηρούν παραγωγικά επάγγέλματα στηρίζοντας τις παραδόσεις και την τοπική οικονομία.
Οι αμέτρητες, γιγαντιαίες επενδύσεις ιδιωτικής και κάθε λογής εκμετάλευσης, που κατασπαράζουν τη παρθένα φύση, επιβαρύνουν το περιβάλλον προκαλώντας ανεπανόρθωτες πληγές στο οικοσύστημα, ενώ αποδεδειγμένα φέρνουν αρνητικές επιπτώσεις στην ευημέρια, αλλά και την απλή καθημερινότητα του ντόπιου πληθυσμού.
Παράλληλα προσβάλλουν την ιστορία, τον πολιτισμό κάθε τόπου, όπως και την αισθητική των τοπίων, υποβαθμίζοντας σταδιακά κάθε περιοχή που παραδόθηκε ταπεινομένη στον κακό σχεδιασμό των λίγων.
Το κακό συνεχίζεται και η σκυτάλη του σφετερισμού δεν έχει κόψει ακόμη το νήμα του τερματισμού, καθώς δεν υπάρχει τέρμα στο ξεπούλημα και τους χείριστους σχεδιασμούς των ανθρώπων που δεν αναγνωρίζουν, που πέφτουν τα βουνά, πως πηγάζουν τα νερά και ποιά τα οφέλη της διατήρησης του εκάστοτε οικοσυστήματος.
Μας τρομάζει και μας ανησυχεί ιδιαίτερα η ανεξέλεγκτη χωροθέτηση των ΑΠΕ και η υποβάθμιση της Ελληνικής υπαίθρου. Παρόλα αυτά, δεν θα εγκαταλείψουμε την πίστη μας σε μιά άλλη λογική και θα αγωνιστούμε για τις αξίες της υπαίθρου που τείνουν προς εξαφάνιση.
Σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε τη προσπάθεια ανάδειξης του ορεινού χώρου χωρίς τυμπανοκρουσίες, με έργα, όπως πριν αποκτήσουμε υπόσταση ως οργανισμός κοινής οφέλειας.
Η πρωτοβουλία δημιουργίας του μεγάλου ενιαίου πεζοπορικού άξονα Pindus Trail, σχεδιάζεται έτσι ώστε να αναδείξει την οροσειρά της Πίνδου απ` άκρη σ` άκρη και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα υγιές κοινωνικό πλαίσιο.
Με τον παλμό να χτυπά δυνατά για την Πίνδο, καταθέτουμε τα αποθέματα μας στα χώματα της, προσπαθώντας με τη συνδρομή των λίγων να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα χτίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας!
Είναι βέβαιο, πως σαν ομάδα θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε δίπλα στους ανθρώπους, που στέκουν και αγωνίζονται δεκαετίες πάνω στα περήφανα βουνά, αλλά και για τις γενιές που ακολουθούν.
Ίσως μερικοί να θεωρούν αυτό το παιχνίδι χαμένο, καθώς ο αντίπαλος είναι ισχυρός και πολυδιάστατος. Η ιστορία μας όμως γράφεται με τίμιους αγώνες και ανατροπές στα χρονικά των βουνών και καλά θα είναι να μην χάνουμε την πίστη και το κουράγιο μας.
Δεν είδαμε αγώνες στην ιστορία δίχως απώλειες, όμως κρατάμε τη φλόγα αναμμένη στις καρδιές μας και προχωρούμε.
Διατηρώντας σε καλή κατάσταση το οικοσύστημα και τις υπεραξίες που μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας θα μπορούσαμε να ευημερούμε σαν κοινωνία. Ας μην αγνοούμε πως μέχρι σήμερα συντηρούν εμάς και τα παιδιά μας σε ένα περιβάλλον και μια κουλτούρα που ζήλεψαν και ακόμη ζηλεύουν σχεδόν όλοι οι ξένοι λαοί.
Τα βουνά σιωπούν από σοφία και καρτερικότητα και μας μιλούν με παραδείγματα, ας μη τα ντροπιάσουμε.
Κι αν δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε πλέον, ας τα αφήσουμε όπως τα βρήκαμε να τα χαρούν οι υπόλοιποι ζωντανοί οργανισμοί του οικοσυστήματος που ξέρουν να καρπώνονται με σεβασμό τη μάνα φύση.
Φιλικά, Αποστόλης Τσιμπανάκος