Το Μονοπάτι της Πίνδου ως αφορμή για..
Σε κάθε έργο είτε αυτό είναι υλικό είτε άυλο υπάρχουν άπειρες δυνητικότητες και πιθανότητες. Πολλές φορές πηγαίνουν παραπέρα και από τον άμεσο έλεγχο του ίδιου του δημιουργού. Αυτές οι δυνητικότητες αναλόγως των συνθηκών μένουν ανενεργές ώσπου η διάνοια των δημιουργών τις οδηγήσει σε μια αριστοτελική εντελέχεια.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το μεγάλο Μονοπάτι της Πίνδου. Άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές ενώνουν τις δυνάμεις και τη δημιουργικότητα τους για την απόδοση ενός έργου με πολλές προεκτάσεις. Από τη μια πλευρά υπάρχει η κατασκευαστική και λειτουργική πρόκληση της δημιουργίας του μεγαλύτερου ενιαίου μονοπατιού της χώρας. Από την άλλη, η βαθειά βούληση για μια ένωση των ξεχασμένων ορεινών κοινοτήτων μας. Μια ένωση που στόχο θα έχει τη διατήρηση των παραδόσεων και της ετερότητας τους και θα τις συνδέει στο σήμερα με έναν βιώσιμο και οικολογικό τρόπο.
Μέχρι σήμερα το βάρος και η προβολή έπεσε στο κατασκευαστικό κομμάτι, ως προϋπόθεση για το πολιτιστικό. Όμως ακριβώς αυτό το ανθρωπιστικό και πολιτιστικό περιεχόμενο ήταν για εμάς ένα από τα βασικότερα στοιχεία που μας ώθησαν να γίνουμε μέρος αυτού του εγχειρήματος. Επομένως καλό θα ήταν να ειπωθούν δυο λόγια που αφορούν αυτό κομμάτι.
Η γεωμορφολογική ποικιλομορφία της χώρας μας , με τα πελώρια βουνά που αγκαλιάζουν τα ακρωτήρια, προβάλουν έναν χαμένο ελληνικό ανθρωπολογικό τύπο. Με έναν υψηλό βαθμό κοινοτικής αυτονομίας και προσωπικής φιλοτεχνίας, σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες του, από τη γεωργία και τη μεταλλουργία έως τη μαχητική διάθεση για ανεξαρτησία, διαμορφώνουν τον χαμένο ελεύθερο άνθρωπο της υπαίθρου, έναν αυθεντικό τύπο με κύρια χαρακτηριστικά του, την απλότητα, την ισορροπία , την αυτάρκεια και την ανθεκτικότητα. Αυτόν τον τύπο και αυτή την αιώνια βιοκεντρική λειτουργία θα θέλαμε να διαφυλάξουμε, αλλά και να αναδείξουμε, μέσω ενός αποκεντρωτικού μοντέλου ανάπτυξης.
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Μέσα από τη διαμόρφωση ενός προγράμματος «απλών» ανθρώπων που βρίσκονται ήδη ή που θα επιστρέψουν στον τόπο τους για να δημιουργήσουν:
- Μια οικονομία των βιοτικών αναγκών,
- συνεταιρισμούς που θα μπορούν να προωθήσουν πιο αποτελεσματικά τα εξαιρετικά ποιοτικά προϊόντα των περιοχών,
- με ιδιαίτερη έμφαση στον αγροδιατροφικό τομέα, ένδυσης και υπόδησης, όπως επίσης και στον ενεργειακό τομέα με αιχμή τις ΗΜΕ καθώς και στον τομέα του ήπιου οικοτουρισμού.
Πώς;
- Μέσω του τεχνολογικού εγγραματισμού των κατοίκων των ορεινών περιοχών μας.
- Μέσω του επαγγελματικού προσανατολισμού σε πεδία που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν βάσει του πλούτου( υλικού και πνευματικού) των ορεινών μας τόπων.
- Μέσω από την εκμάθηση ξένων γλωσσών.
- Μέσω από την ανασύσταση και προώθηση της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας, όπως τέχνες, μουσική και άλλα.
- Μέσα από προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης ηλικιωμένων που δεν έχουν τη δυνατότητα εύκολης μετακίνησης.
- Μέσα από εκπαιδευτικά σεμινάρια που είτε θα αφορούν τους κατοίκους είτε επισκέπτες, φοιτητές και μαθητές σχετικά με την περιβαλλοντική εκπαίδευση και την αειφορία.
Σε μια ταλάντωση της ιστορίας όπου οι παρεμβάσεις στην φύση και η τεράστια συγκέντρωση των ανθρώπων σε πόλεις φέρνουν ή θα φέρουν την ανθρωπότητα σε τέλμα, η πρόταση για μεθοδευμένη αποκέντρωση, δεν είναι μόνο πρακτικά και τεχνολογικά εφικτή, αλλά και αναγκαία.
Φιλικά, Γιώργος Λούκας